In mijn werk als WMO-consulent, maar ook in de politiek hoor ik veel spreken over eenzaamheid. Er zou nu meer eenzaamheid zijn, omdat de wereld door Corona plotseling is stilgevallen en ontmoetingen of activiteiten buitenshuis minder en niet gemakkelijk mogelijk zijn.

Klopt die redenering eigenlijk wel? Eenzaamheid is een containerbegrip geworden dat wat mij betreft om meer uitleg vraagt.

Ja, door Corona leven we in een lastige en onrustige tijd en zijn spontane ontmoetingen inderdaad minder makkelijk te organiseren. Ja, dat er ouderen en jongeren zijn die meer in een sociaal isolement raken is zeker waar. Dat kan negatieve gevoelens, waaronder eenzaamheid, te weeg brengen. We gaan er echter van uit dat dit een tijdelijke situatie is. Na Corona kunnen we waarschijnlijk de draad weer oppakken en zijn ontmoetingen mogelijk zonder al te ingewikkelde maatregelen. Dan raken de meeste mensen ook weer uit hun sociaal isolement.

In Landsmeer zagen we dat veel ouderen meer individuele aandacht en hulp kregen van familie, buren en vrijwilligers. Er werden creatieve acties en ontmoetingen bedacht. Dat geeft de veerkracht van onze kleine samenleving aan. Omzien naar elkaar, dat is altijd goed. Ook zagen we dat steeds meer ouderen kunnen omgaan met digitale vormen van contact zoals Whatsapp en Zoom. Ik durf te beweren dat er mensen zijn die meer aandacht hebben gekregen dan in de tijd voor Corona, toen iedereen nog druk, druk, druk was met zijn of haar eigen leven.

Maar wat is dan eenzaamheid wat mij betreft? Eenzaamheid is je niet verbonden voelen, het onvermogen om je te verbinden aan een ander. Eenzaamheid gaat verder dan gevoelens en gaat verder van het hebben van te weinig contacten en activiteiten. Eenzaamheid hoort bij het leven en is soms zelfs bewust gekozen. Eenzaamheid kan ook niet altijd voorkomen of genezen worden. Eenzaamheid is een ziekte en die goed behandeld dient te worden. En dat gaat verder dan het geven van een bloemetje, het aanbieden van koffie of mensen motiveren om deel te nemen aan een gezellige activiteit.

Iedereen voelt zich wel eens eenzaam.

Het wordt een probleem als je eenzaamheid sterk en langdurig voelt. Op dat moment kan het een levensbedreigende ziekte worden. Om dat te herkennen en te erkennen is niet eenvoudig; het vraagt (individuele) aandacht en tijd. Vaak is een meer therapeutische aanpak nodig voor herstel.

Nogmaals, voor het sociaal isolement komt het einde in zicht…en kunnen we ons zelf gelukkig prijzen dat we in Landsmeer wonen, een gemeente met een rijk verenigingsleven, een ruime inzet van vrijwilligers en een goed aanbod van professionele organisaties.

Echte eenzaamheid zal er, ook na Corona, zijn en vraagt alertheid van de hele samenleving en een deskundige aanpak om te komen tot een juiste weg naar herstel van een verbroken verbinding. Daarvoor heb je sterke sociale voorzieningen nodig, deskundige zorg en aandacht van ons allen.

 

Gerdien van den Broek,

Fractievertegenwoordiger Landsmeer